✖ Our school

ผมยิ้มนิดๆกับวิทยากรพิเศษก่อนจะหยิบกระเป๋าใบเก่าที่ไม่มีอะไรอยู่เลยแล้วขว้างลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
"หวังว่าจะไม่โดนหัวใคร.. ถึงโดนก็ไม่แตกหรอก"
เขาไหวไหล่น้อยๆก่อนจะหันหน้าไปมองวิทยากรอีกรอบอย่างสงสัย
'จะฝึกยังไง'

ถึงพระเพลิงจะเรียบร้อยยังไงแต่ก็เป็นผู้ชายเรื่องบางเรื่องมันก็ดูท้าท้ายจนหน้าตื่นเต้น
แต่ยังไงเสียก็อยากกลับไปดูแลผัดสวนครัวอยู่ดี

"ห้ะ!? โยนของ..."

ซินเธียร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปทำสีหน้า what!? ใส่แลมบ์ต้าอย่างมึนๆ
โยนไม่มีปัญหาแต่ของข้างในล่ะ ถ้ามันเสียจะทำยังไง... วิทยากรคนนี้จะชดใช้ให้เราไหม
สงสารเฟร็ดเดอริคชะมัด มันอาจจะต้องบ๊ายบายไอแพดวันนี้ก็เป็นได้

"ไอพอด เฮดโฟน... ช่างแม่ม ซื้อใหม่ก็ได้"

เด็กสาวพยายามคิดในแง่ดี ก่อนจะกวาดของทั้งหมดใส่กระเป๋า
กระเป๋า.. กระเป๋าด้วยหรอ นี่มันใบโปรดของเธอเลยนะ '..แต่ช่างปะไร ซะ...ซื้อใหม่ก็ได้'
เธอหันไปมองอัลที่ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมา 'หมั่นไส้ค่ะ' ซินเธียวางกระเป๋าของเธอไว้บนโต๊ะของอัล

"ช่วยโยนมันลงไปให้หน่อยสิ นะนะ"

'จริงสิ หมากฝรั่ง' ซินเธียที่เพิ่งนึกถึงหมากฝรั่งอินี่ได้ เธอก็หยิบมันออกมาจากใต้โต๊ะจากนนั้นนำมันใส่กระเป๋า
ที่เธอฝากอัลโยนเพราะเธอไม่กล้าโยนกับมือเองหรอกนะ... ดีนะในกระเป๋ามีที่กันกระแทก

ทั้งๆที่ตั้งใจจะอยู่แบบสงบๆซักพักหนึ่งแท้ๆ แต่ทันทีที่โต๊ะอาจารย์ลอยขึ้นกลางอากาศ
ฉันก็หันขวับไปมองตามมัน พร้อมกันกับมือสองข้างที่ยกขึ้นปิดใบหูสีขาวของตัวเอง

"อิย๊า .."ฉันอุทานเสียงค่อยพร้อมกับหลับตาลง ในตอนที่เกิดการกระแทกเีสียงดัง
พอลืมตาอีกทีก็เจอแต่ซากของพัดลมซะแล้ว ตามด้วยสภาพอากาศในห้องที่เริ่มจะเปลี่ยนไป

ฉันหันมองซินเธียที่ส่งเสียงแบบตกใจแถมยังหันมาทำหน้างงให้ฉันอีก ฉันทำได้แค่ยิ้มแห้งๆไปให้
"ช่วยไม่ได้ละน้า .."ฉันพูดขึ้นมาแบบปลงๆ ก่อนจะลืมนึกไปถึงเหตุผลที่ต้องโยน
ฉันยกกระเป๋าเป้ใบเล็กของฉันขึ้นมามองมันอย่างอาลัย แล้วจึงเดินไปที่หน้าต่าง
พลางยืนแขนที่ถือกระเป๋าไปข้างนอกห้องก่อนจะปล่อยอย่างเบามือ จากนั้นฉันก็โบกมืออำลามัน

หลังจากเสร็จธุระที่หน้าต่างแล้ว ฉันเดินกลับมายังที่ของตัวเองพร้อมกับปาดเหงื่อที่หน้า
"ว่าแต่ตำรวจมาฝึกพวกเราทำไม.."ฉันพูดออกมาแบบเพิ่งจะนึกขึ้นได้
แต่ก็ .. ช่างเถอะ ก็ฉันโยนกระเป๋าตัวเองทิ้งหน้าต่างไปแล้วนี่นา

"O-M-G"

ซินเธียพูดเน้นทีละคำ ก่อนจะตั้งสติแล้วหันไปหาพวกผู้ชายด้านหลัง
มือบางปาดเหงื่อเล็กน้อย ไฟเริ่มลามแล้ว...ต้องรีบพูดละ

"เฟร็ดเอาตัวไมน์กับไลไปด้วย ส่วนพระเพลิงนายลากวายไปละกัน"

จากนั้นเด็กสาวก็หันไปหาอัลและแลมบ์พร้อมๆกับพูดว่า

"หนี!"

ซินเธียค่อยดันโต๊ะให้ออกจากรัศมีของเธอเล็กน้อยเพื่อที่เธอและเพื่อนๆจะได้หนีสะดวก
ขาเรียวยาวของเธอค่อยเดินเรื่อยๆเพียงแต่ฝีเท้ามันเร็วกว่าปกติเท่านั้นเอง

"บ้าเอ๊ย !!"

ซินเธียสบถออกมาเมื่อเธอยืนอยู่ข้างๆอัล ก่อนจะเสยผมสีแสบขึ้น
นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมองร่างเล็กที่ชอบคิดอะไรร้ายๆ แต่สมมติถ้ามันไหม้จริงๆพวกเธอจะออกยังไงล่ะ?

"ทำไงดี ถ้ามันไหม้จริงๆ ไม่รอด... ห้องน้ำ?"

คำพูดของเธอเริ่มไม่เป็นภาษา เธอกัดริมฝีปากของตัวเองเหมือนที่ชอบทำเวลาเธอเครียด
บางทีตอนนี้อาจจะเป็นตอนที่เธอออยากให้ไลจังโผล่หัวมามากที่สุดก็เป็นได้

"เอ๊ ? ระเบิด .."ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่ออีกเสียงระเบิดก็ดังอยู่ด้านนอก นั่นทำให้ฉันหันขวับไปมองทันที
ดวงตาของฉันเบิกกว้างขึ้นอย่่างตะลึง ก่อนจะหันหน้าไปฟังคำพูดของคุณวิทยากรตำรวจคนนั้น

ตะกี้เขาพูดว่าอะไรนะ เขาบอกให้วิ่งหนีไฟงั้นเหรอ ล้อเล่นรึเปล่า .. แต่ดูเหมือนว่ามันจะจริง
เพราะจากท่าทางตกใจของซินเธียแล้วตามด้วยอากาศที่ชักจะร้อนขึ้น ฉันหันซ้ายขวาเพื่อมองไฟที่เริ่มลามไปทั่ว

พอซินเธียบอกให้หนี แน่นอนว่าฉันต้องจะทำตามอยู่แล้ว แค่นึกถึงภาพแกะย่าง ขาฉันมันก็ขยับทันทีเชียวล่ะ
แต่ยังไม่ทันจะไปได้ถึงไหน ฉันก็หยุดฝีเ้ท้าของตัวเองไว้ก่อนจะหันกลับไปมองในห้อง ยังเหลือเพื่อนอยู่ ..

ฉันพยักหน้าให้เฟร็ด ก่อนจะรีบหมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง พร้อมกับคว้ามือของพระเพลิงและวายอย่างเร่งรีบ
ฮึ่ย ! พวกเขาตัวไม่เล็กเลยนะ .. ฉันดึงมือทั้งสองคนเป็นเชิงให้วิ่งตามมา ก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องเป็นกลุ่มสุดท้าย
แล้วค่อยๆ เร่งฝีเท้าให้ตามพวกที่อยู่ข้างหน้าจนพอจะทันแบบตามหลังไปติดๆได้
"ให้ตายสิ นี่มันอาคารเรียนไม่ใช่เหรอ !"ฉันตะโกนออกมาเสียงดัง

"วอทส์เดอะฟัค!!"

คำสบถที่ถูกเปล่งออกมาพร้อมๆกับสีหน้ายุ่งเหยิง
เด็กสาวหันไปพยักหน้าใส่เพื่อนที่จะลองเล่นบทพระเอกดูสักครั้ง
เธอได้แต่คิดว่าร่างเล็กๆของแลมบ์ดูแลควายยักษ์สองตัวไม่ไหวหรอก อย่าว่าสองตัวเลย ตัวเดียวก็เกินพอละ
ซินเธียเร่งฝีเท้าไปดึงแขนเสื้อของร่างสูงทั้งสอง จากนั้นออกแรงให้มากที่สุด แล้วค่อยๆลาก

"แลมบ์ห้องที่สองนะและดูแลพวกผู้หญิงด้วย!!...ฉันขอลากควายยักษ์ก่อน"

ซินเธียพูดน้ำเสียงของเธอนั้นสั่นไม่น้อยเลยทีเดียว
'มันจะสูงเยอะแยะทำไมกัน น้ำหนักมากเพื่ออะไร คนนึงเกือบสองร้อย อีกคนสองร้อยนิดๆ พ่อง..'
เด็กสาวคิดในใจ พลางมองไฟที่เริ่มลาม เธอจะมัวคิดตอนนี้ไม่ได้ เธอต้องเอาชีวิตรอด

ใช้เวลาพอสมควร ร่างของเด็กสาวเต็มไปด้วยเหงื่อที่มาจากความร้อน ความตื่นเต้น ตกใจและเหนื่อย
ก็ลากร่างสูงมาถึงห้องริมสุดจนได้ ร่างบางมีอาการหอบเล็กๆ ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น

" แย่ชะมัดเลย ! "ฉันสบถเสียงดังอย่างไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
อากาศรอบข้างตอนนี้ร้อนสุดๆเพราะเพลิงที่เผาไล่หลังพวกเรามาเนี่ย ฉันหันมองรอบด้าน
แล้วฉันก็ถึงกับปั้นหน้าเครียดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นร่างไร้วิญญาณของของนักเรียนที่หนีไม่รอดจากเปลวไฟ
พอหันไปด้านหน้าก็เห็นพวกแค่ห้องสองห้องเท่านั้นที่ยังไม่ถูกเผา .. คงจะไม่มีทางเลือกแล้วสินะ !

"มานี่เร็ว"ฉันรับไมน์จากเฟร็ดมาช่วยดูแลต่อพร้อมกันนั้นฉันก็จับมือของร่างเล็กคนนี้เอาไว้แน่น
ฉันที่วิ่งตรงไปข้างหน้าแต่ก็หยุดหันไปมองเฟร็ดที่วิ่งไปหยิบถังดับเพลิงมา
"อื้ม ระวังตัวด้วยล่ะ!"ฉันพยักหน้าให้เขาตามด้วยคำพูด พร้อมกันกับหันไปตอบรับซินเธีย "ได้เลย!"
ดีนะที่เธอให้ฉันดูแลพวกเพื่อนผู้หญิงน่ะ

ฉันจูงมือไมน์ไปหาอัลแล้วปล่อยมือบางเพียงชั่วครูจากนั้นใช้มือข้างนั้นดึงอัลเบาๆประมาณว่าให้ตามมา
แล้วฉันจึงจับมือของสาวตัวเตี้ยอีกครั้ง ตามด้วยวิ่งไปลากวายอีกคนหนึ่งไปยังห้องที่ซินเธียบอก

กว่าฉันจะทำได้จนเสร็จ แม้จะเป็นระยะทางและเวลาสั้นๆแต่ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อย และเหนื่อยมากๆ
ฉันไม่เคยออกแรงมากๆท่ามกลางอากาศที่ร้อนแบบไม่เป็นธรรมชาติแบบนี้มาก่อนเลย เหงื่อออกท่วมตัวไปหมด
ทันทีที่ก้าวเท้าถึงที่หมาย ฉันก็ปล่อยมือจากทั้งสองคนแล้วทิ้งตัวลงกับพื้นห้องไปนั่งหอบทันที

เหมือนสติลอยหายไปวูบหนึ่ง เสียงวิทยากรคนนั้นกับภาพเปลวเพลิงยังล่องลอยอยู่ในหู
เหมือนอะไรบางอย่างในความทรงจำของชายหนุ่มจะกลับมา
เขาค่อยๆหันไปมองเพื่อนๆที่ดูจะลำบากไม่น้อยโดนเฉพาะซินเธียที่ต้องลากทั้งเขาและวาย
"ขอโทษและขอบคุณ" เขากล่าวนิ่งก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเริ่มมองหาทางออกพร้อมกับสำรวจทางออกไปด้วย
ยังไงเสีย... มันก็เป็นแค่ห้องห้องหนึ่งถ้ามันไม่กันไฟ พวกเขาก็ต้องกลายเป็นไก่อบอยู่ในนี้แน่ๆ
แต่ไม่ทันจะได้ทำอะไรความรู้สึกบางอย่างก็ก่อตัวมาอย่ารวดเร็ว..
'เหมือนขาดใครไป'
เขามองไปทางเพื่อนๆที่ละคนสองคนก่อนจะ พยักหน้าเบาๆแล้วเดินไปที่ประตูทันที
"ถ้าผมเปิดไป...ไฟจะไม่พุ่งเข้ามาแบบในหนังใช่ไหม ?"
ผมถามอย่างไม่ต้องการคำตอบ
ชายหนุ่มเดินประตูออกไปทันที ร่างสูงที่ดูเชื่องช้าอยู่เสมอตอนนีเร่งฝีเท้าก่อนจะมองไปยังยัยหูหมีที่อยู่ไม่ห่างจากเปลวไฟที่กำลังลุกท่วมสิ่งก่อสร้างขนาดยักษ์อยู่
ขายาวๆรีบก้าวไปหาเธอทันทีและจึงเอามือใหญ่ๆคว้าหมับไปยังพุงนุ่มๆของยัยหมีทันทีและอุ้มเธอขึ้นมา
ไม่ต้องรอให้ยัยหนูข้างล่างเอาอุ้งมาตะปบข้อหาไปจับเธอโดยไม่ได้รับอณุญาติขายาวๆของเขาก็วิ่งฝ่าเปลวเพลิงที่ดูจะรุนแรงขึ้นมาทุกขณะจนมาถึงห้องที่ต้องการ มือข้างที่ว่างถูกยกมาบิดลูกบิดประตู
ก่ิ่อนจะพาตัวเองละคนตัวเกือบเล็กเข้ามา
"ไฟร้อนแรงดีครับ..."

"ครบ...ทุกคนแล้วใช่ไหม?"

น้ำเสียงของซินเธียถูกเปล่งออกมาอย่างปกติ แต่มันกลับดูอ่อนแรงและเบาหวิว
มือบางค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากพื้น ร่างบางยืนโงนเงนสักพักก่อนจะตั้งหลักได้
วันนี้มันเหนื่อยมากไปสำหรับเธอ นัยน์ตาฟ้ากวาดมองทั่วห้องอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าครบทุกคน

"ให้ตายสิ"

มือบางยกขึ้นมาปิดจมูกและปาก เมื่อเธอเห็นควันน้อยๆที่เริ่มเข้ามา
พวกเธอพลาดจุดสำคัญไปเล็กน้อย แต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้แล้ว...
เปลือกตานวลปิดลง 'มาโรงเรียนวันนี้เหนื่อยแต่เช้าเลยแหะ บ่ายๆอาจจะต้องมีคนกินหูหรือใช้หมัด...'
ทันทีที่เธอลืมตาอีกครั้ง ซินเธียเริ่มมองซ้ายมองขวา
เธอเริ่มหาทางหนี.. ทางหน้าต่างคงเป็นไปไม่ได้เพราะไฟไหม้จากด้านนอกอาคาร
ออกไปที่โถงทางเดินก็ไฟ มันให้เธอมีความรู้สึกว่าเหมือนเป็นไก่ที่กำลังจะโดนย่างยังไงยังงั้น