✖ Our school

"ตอนนี้โอกาสเสี่ยงมีสูงมาก" วายพูดออกมาโดยที่ให้อัลและคนที่อยู่ในห้องได้ยิน แต่ .. ก็ไม่รู้ว่าจะดังพอที่จะกลบเสียงของประตูที่ถูกพังลงมาได้หรือไม่ ..

ตอนนี้เธอแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ เมื่อไอ้วิทยากรตัวต้นเรื่องมันมาอยู่ตรงหน้า ขาแพะนั่นก็คงเป็๋นขาของนักเรียนคนใดคนหนึ่งในโรงเรียนนี้สินะ เหี้ยย !! มันชักจะเกินไปแล้วนะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาต่อล้อต่อเถียง เธอรีบก้าวไปหยิบผงแห้งติดตัวให้มากที่สุด ยัดใส่ตรงไหนได้ก็ยัด ตอนนี้ต้องพาทุกคนและตัวเองหนีให้รอดจากสถานการณ์นี้

วายฉุดเพลิงและเฟร็ดมาใกล้ ๆ แล้วยัดผงแห้งใส่มือของพวกเขาให้มากที่สุด
"ผงนี้เอาไว้ใช้เวลาไฟลามมาแล้วเขวี้ยงใส่นะ เอาเพื่อน ๆ ออกไปให้ได้มากที่สุด ไปไกล ๆ จากบริเวณนี้ นอกโรงเรียนเลยยิ่งดี เอาล่ะ ฉันจะออกไปเป็นคนแรกพร้อมกับอัลและแลมบ์ แล้วรีบตามมาให้ไวที่สุดนะ"
เธอพูดแบบรัวเร็วเพราะเวลาที่เหลืออยู่จะพอรึเปล่าก็ไม่รู้ พอพูดจบก็วิ่งไปฉุดแอมบ์มาขึ้นหลัง ลากอัลออกมา มืออีกข้างก็เขวี้ยงผงแห้งออกไปทางนอกหน้าต่างตรงบริเวณใกล้ ๆ ที่มีไฟลามแล้วกระชากผ้าม่านมาคลุ่มร่างกายเพื่อให้อีกสองคนได้เห็นก่อนจะตกลงพื้นแล้ววิ่งออกไปให้ห่างจากบริเวณนั้นเท่าที่จะทำได้

หลังจากที่เฟร็ดนั่งพักอยู่นาน จนบางคนลืมไปเขายังอยู่ในห้อง
โดยเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่าง ๆ ก่อนหน้านี้เขาแทบไม่ได้รับรู้อะไรเลยด้วยซ้ำ
แต่เขาต้องสะดุ้ง เมื่อบุคคลที่เป็นวิทยากรที่ชื่อ ฟิช ๆ สักอย่างปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
พร้อมกับคำถากถาง และหัวเราะอย่างสะใจ ราวกับอยากให้พวกเราตาย ๆ ไปอย่างนั้นแหละ ..
เฟร็ดหันไปฟังวายเพื่อนสาวที่ดูบทคราวนี้จะมีสาระขึ้นมา พลางรับผงที่เธอให้มา
เยอะดีนะ จนเขาต้องทยอยใส่กระเป๋ากางเกง เพื่อเวลาใช้จะได้หยิบออกมาได้เลย
ว่าแล้วเฟร็ดก็เดินไปหันหลังให้กับยัยตัวเล็ก พลางกวักมือให้ขึ้นหลัง หวังว่าเธอจะเข้าใจนะ
มือเรียวยื่นไปจับข้อมือของซินเธีย พร้อมกับออกแรงฉุดเพื่อให้เธอรู้สึกตัว ..
พร้อมกับออกแรงวิ่งเพื่อไปให้ใกล้หน้าต่างที่สุด แต่เปลวเพลิงที่กำลังจะโถมเข้ามา มือที่กำผงอยู่
ถูกใช้งานทันที เขาเขวี้ยงผงออกไปตรงที่มีเปลวเพลิงเพื่อให้มันดับชั่วขณะ อย่างต่อเนื่อง

หลังจากที่เฟร็ดเขวี้ยงผงมาพอสมควร พอที่หยุดเปลวเพลิงได้ชั่วขณะแล้ว
สองเท้าของก็ปีนขึ้นหน้าต่าง ก่อนจะใช้ผ้าม่านเป็นที่คลุมตัวแล้วกระโดดลงวายลงไป

สายฝนที่ตกลงมาได้ทำใฟ้เปลวเพลิงกับไปบางส่วน .. ตกช้าไปรึเปล่านะ ? แต่ก็ยังดีที่ยังลามมาไม่ถึงประตูโรงเรียน
"เฮออ รอดแล้วสินะ" วายพูดออกมาอย่างเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์เมื่อครู่
ถ้าพวกเธอหนีออกมาช้ากว่านี้คงไม่พ้นได้ตายอยู่ในซากปรักหักพังของโรงเรียนแห่งนี้

เธอก้มมองดูสภาพตัวเองที่ได้รับบาดแผลมาจากเหตุการณ์เมื่อครู่กับเพื่อน ๆ ว่าบาดเจ็บร้ายแรงขนาดไหน "ทุกคนโอเครึเปล่า ?"

เสียงของเพื่อน ๆ แต่ละคนเริ่มก้มมองดูสภาพร่างกายของตนเองว่าบาดเจ็บตรงไหนอะไรยังไงบ้างก่อนจะตอบคำถามของเธอมาว่าเจ็บพอ ๆ กัน

ตอนนี้ห้องพยาบาที่โรงเรียนก็คงไม่เหลือซากอะไร ในเมื่อโรงเรียนหม้เหลือแต่โครงเหล็ก ห้องนั้นมันจะไปเหลือได้ยังไง ? สถานที่ที่เธอต้องการไปที่สุดในตอนนี้ก็คือ ..
"อยากไปโรงพยาบาลว่ะ" ถ้าไม่ได้ไปขออะไรมาเยียวยาบาดแผลก็ยังดี เฮ้ออ

"ครึก . . ครึก . . ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ตู้ม!!"
แรงระเบิดตีม้วนกระแสลมพัดพาเศษหินเศษทรายและลมหมุนมาตามพื้นทางเดิน
ชายหนุ่มยันตนเองลุกขึ้นมาจากกองเศษซากที่ถูกระเบิดเมื่อครู่
มือข้างที่ว่างปัดเศษฝุ่นเศษดินบนร่างกายอย่างหยาบๆ

"เผลอโดนตึกถล่มใส่ซะได้"
ร่างยักษ์พึมพำกับตนเองคล้ายว่าเล่น สองเท้าย่างสามขุมตามทางเดินตัวหนอน ไม่นานนักเบื้องหน้าปรากฎกลุ่มเด็กเมื่อครู่อยู่ลิบๆ

"รอดมาเยอะกว่าปีที่แล้วอีกแหะ"
ร่างสูงหยุดชะงักเมื่อถึงที่หมาย มือข้างหนึ่งที่ไม่ว่างเมื่อครู่ถูกใช้เพื่อลากศพของบลัวเรซครึ่งไก่ที่ถูกย่างจนสุกหอม

"เห๊ย พวกแกน่ะ เก่งเหมือนกันนี่ที่รอดมาได้ นี่ รางวัล"
ชายหนุ่มโยนซากไก่ในมือลงบนพื้น โดยไม่ลืมแบ่งส่วนของตนเอาไว้ ฝ่าเท้าฟาดลงไปบนอาหารเพื่อใช้กดมันลงกับพื้น
มืออีกข้างกระชากน่องขาติดมือออกมาและปล่อยให้ที่เหลือเป็นของกลุ่มเด็กเบื้องหน้าตน
"กินสิ"

วายเอามือปัดผมพร้อมกับยิ้มให้เพลิงว่าไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้สบายมาก เพราะยังไงแล้วตอนนี้เพื่อน ๆ ของเธอก็รอดหมด ถึงจะบาดเจ็บกันก็เถอะ

เสียงโรคจิต ๆ ของใครบางคนดังขึ้นมา เธอจึงชะงักเพียงชั่วครู่ก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียงแล้วแทบจะร้องกรี๊ดออกมา ชาติที่แล้วกูทำเวรทำกรรมอะไรไว้วะ หนีไฟไหม้มาแล้วยังเจอกันอีก ว๊อทท !! แต่คำพูดของบุคคลตรงหน้ากลับทำให้เธอนิ่งแล้วหยุดฟังแทนที่จะโวยวาย รอดมาเยอะกว่าปีที่แล้วงั้นเรอะ ? อะไร อย่าบอกนะก่อนเธอเข้าก็มีอะไรแบบนี้ โอ้วชิท

"แปดคนนี่เยอะแล้วสินะ ปีที่แล้วรอดกันกี่คนวะ" วายซึ่งดูเหมือนจะพูดกับตัวเองแต่ก็คงทำให้ใครหลาย ๆ คนได้ยินในสิ่งที่เธอพูด

ตุ๊บ ! เสียงของอะไรบางอย่างตกลงบนพื้น เสียงของฟิชพูดว่าเป็นรางวัลงั้นหรือ ? ว่าแล้วเธอก็ก้มลงไปมองอะไรบางอย่างแล้วมองหน้าวิทยากรโรคจิตนี่สลับกัน ว๊อททททท !! ซากไก่ใคร ! เกรียมเห้ ๆ "แดกไประวังเจอมะเร็งนะเออ" เธอพูดออกมาแต่ก็ยังไม่ละสายตาจากเนื้อไก่อะไรนั้น แต่เอ๊ะพอมาคิด ๆ ดูแล้วถ้าตัวเองไม่รอดแล้วถ้านั่นเป็นเนื้อของตัวเองล่ะ .. ?

บททดสอบ ? คำพูดของไอ้เพลิงทำเธอคิดอะไรบางอย่าขึ้นมาได้ บททดสอบเรอะ ? น่าคิดนะ ไม่งั้นจู่ ๆ วิทยากรโรคจิตอะไรนี่จะมาเผาโรงเรียนเล่นทำไม ? แต่บททดสอบอะไร ทำไมถึงผลาญชีวิตคนมากมายขนาดนี้ แล้วทำไปเพื่ออะไรหนอ .. ?

"นี่ ที่เผาโรงเรียนน่ะ เพื่อฝึกพวกฉันหนีไฟ หรือต้องการอะไรมากกว่านั้น ?"
วายหันไปพูดกับฟิชที่ดูเหมือนจะลั้ลลากับซากไก่เหลือเกิน แหมม มะเร็งแดกหัวตายนะ

หลังจากตัดสินใจกระโดดตามเพื่อนสาวลงมา ก็พบว่า พวกเราหนีรอดสำเร็จ !
เฟร็ดยิ้มที่มุมปากให้กับความสำเร็จ พลางสำรวจร่างกายไปด้วย หนีแค่นี้ก็เกือบตายได้เหมือนกันแฮะ พร้อมกับมองเพื่อน ๆ ที่ถามไถ่อาการ แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไร เพราะมันเหนื่อยเหลือเกิน

ร่างสูงถอนหายใจเบา ๆ แต่แล้วทุกอย่างต้องหยุดนิ่ง เหมือนต้องพบกับไอวิทยากรโรคจิต
เฟร็ดเบ้ปากให้กับการมาของเขา พร้อมกับเหลือบมองสภาพไก่ที่แบ่งให้ ตำรวจหรือนี่ ?
ทำตัวไม่สมกับเป็นตำรวจเลยให้ตายเถอะ!

เฟร็ดมีคำถามมากมายที่อยากจะถาม แต่คำถามส่วนใหญ่เพื่อน ๆ จะถามกันหมดแล้ว
เขาจึงเลือกที่ยังไม่ถามอะไร พร้อมกับหลับตาลงเพื่อรอฟังคำตอบจากวิทยากรโรคจิต ..

"ครืดด...เอี๊ยด ปึง! ตึก ตึก ตึก"
ยางล้อทั้งสิบหยุดนิ่งสนิทเมื่อเคลื่อนตัวมาถึงหน้ารั้วโรงเรียนขนาดใหญ่ ที่ในตอนนี้เหลือให้เห็นเพียงเศษซากแห่งความเจริญรุ่งเรืองในอดีต ประตูด้านหน้าคนขับทั้งสองถูกกระชากออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับผู้คนในชุดป้องกันนับสิบที่กรูกันออกมาจากด้านใน ในมือของพวกเขาเต็มไปด้วยอาวุธนานาชนิด บางส่วนถูกสั่งการให้ยืนล้อมรถบรรทุกสิบล้อคันโต และอีกส่วนก็ถูกเกณฑ์ไปที่ด้านหลังรถเพื่อช่วยกันยกบางสิ่งบางอย่างออกมา

"โอเอ็มจี นี่เรามาช้าไปหลายชั่วโมงเลยสินะ"
เสียงแหลมเล็กดังลอดออกมาจากวัตถุทรงกลมก้นแบนขนาดใหญ่ ซึ่งถูกยกออกมาวางไว้เบื้องหน้าของกลุ่มเด็กจำนวนหนึ่งและชายร่างใหญ่ยักษ์อีกหนึ่งคน
ด้านนอกถูกตกแต่งด้วยลวดลายวิจิตรงดงาม แต่หากมองดูให้ดีแล้วมันก็คือ 'ตุ่มยักษ์' ดีๆนี่เอง
เหล่าผู้คนที่คาดการว่าจะมาจากรัฐหรือหน่วยงานอะไรสักอย่าง เพราะด้วยเครื่องแต่งกายและสามารถเดินถืออาวุธได้อย่างเปิดเผยนั่นเอง พวกเขาเหล่านั้นได้ยืนโอบล้อมรอบตุ่มยักษ์นั้นไว้อย่างเป็นระบบระเบียบเพื่อป้องกันภัยที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเวลา

"แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ก็สาหร่ายดันมาหมดกลางทาง เลยต้องย้อนกลับไปเอาที่ศูนย์ใหม่อีกรอบ อิ__อิ แย่จังเลย"
เสียงนั้นยังคงพูดจ่อไม่หยุด แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้าของเสียงจะปรากฏตัวออกมาให้เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาคนรอบข้าง
"โอ่ะ ดูเหมือนว่า ปีนี้จะเหลือเยอะกว่าปีก่อนจริงๆอย่างที่บอกกันมาจริงด้วย . . . แต่ถ้าหากวิทยากรครั้งนี้เป็นคนอื่น ก็อาจจะเหลือเยอะกว่านี้ก็ได้นะ ว่าแต่ หนูพิช กินไปได้กี่ตัวแล้วล่ะ ท่าทางจะอิ่มหนำสำราญเกินแรงงานเสียเหลือเกิน"

"ให้ตายสิ วันนี้วันรวมญาติรึไงวะ"
วายพูดออกมาเมื่อเห็นยางล้อทั้งหลายแหล่เคลื่อนตัวมาแล้วหยุดอยู่หน้าโรงเรียน พร้อมกับคนเป็นสิบที่ถืออาวุธมาปานจะไประเบิดสถานที่ใดสถานที่หนึ่งจนนับไม่ถ้วนได้พากันออกมาจากด้านใน

พวกเขาทั้งหลายพากันยกอะไรบางสิ่งบางอย่างออกมาที่ดูแล้วเหมือนเหมือนตุ่มเอดส์ แม้มันจะสวยงามสักเพียงใดก็เถอะ มันต่างกันเพียงแค่ขนาดที่ดูเหมือนคนสามารถนอนในนั้นได้เลย เสียงเล็กแหลมดังออกมาจากด้านในดังออกมาประมาณว่าช้าไปหลายชั่วโมงแถมยังพูดเรื่องสาหร่ายอะไรสักอย่าง สักพักก็พูดกับคนที่ระเบิดโรงเรียนแบบสนิทสนมมว่า 'หนูพิช' โอ้วชิท "ใครอยู่ด้านในวะนั่น ?" คนของรัฐเรอะ ..