✖ Our school

ฉันเดินเตาะแตะมาพร้อมกับซินเธีย จนถึงห้องเรียนในที่สุด ห้องเรียนเดิมๆ
"คุณครูจะมาถึงก่อนรึเปล่าน้า?"ฉันพูดแบบกังวลใจนิดหน่อย
เพราะรอบข้างไร้ผู้คนบ่งบอกว่าตอนนี้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว
แต่พวกเราก็พึ่งจะมาถึง เพราะยืนคุยกันอยู่ซะนาน

"อื้ม!"ฉันตอบรับคำพูดของซินเธียพร้อมกับพยักหน้าครั้งหนึ่ง แล้วยืนรอให้
ซินเธียเป็นคนเปิดประตูเข้าไปเป็นคนแรกแล้วจึงค่อยเดินตามเธอเข้าไป

"เหมือนจะยังไม่ครบ..นะ"ผมเอ่ยเบาๆแบบเลื่อนลอยก่อนจะมองหายัยหูหมีแบบช้าๆ
ไหล่กว้างไหวเบาๆก่อนจะก้มลงไปพูดกับคนตรงหน้า
"มาแล้วนั้นไง"
นัยย์ตาเศร้าไหววูบเล็กน้อยก่อนจะก้าวขาช้าๆไปตามแรงของวายอย่างหมดห่วง

เมื่อร่างสูงและเพื่อนๆเข้ามาในห้องทั้งหมดเขาจึงค่อยๆวาง ไมน์ ลงในอย่างเบามือก่อนจะตามด้วย
มือใหญ่ของตัวเองลูบหัวเธอไปมา แล้วผละออกมายืน
"เธอนั่งตรงไหน.. ผมจำไม่ได้ ขอโทษที"
ผมกล่าวเบาๆก่อนจะเดินไปหาที่นั่งของตัวเองอย่างเงียบๆ
นัยย์ตาที่ไม่ค่อยจะแสดงออกอะไรยิ่งไม่แสดงความรู้สึกเหมือนเดิม
'คิดถึงผักสวนครัว'

ในที่สุดฉันก็ถึงห้องเรียน ด้วยการนำพาของเพื่อนร่วมห้องที่ชื่อพระเพลิง ถ้าฉันจำไม่ผิดน่ะนะ
เขาวางฉันลงที่นั่งซักที่ในห้องก่อนจะเอ่ยขอโทษเบาๆที่จำที่นั่งฉันไม่ได้

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่พามาส่ง"

ฉันตอบก่อนจะกระโดดลงจากเก้าอี้แล้วสาวเท้าเอ่อ...สั้นๆของตัวเองไปยังโต๊ะประจำ
ครูยังไม่เข้า แสดงว่าพวกฉันยังไม่สาย...สินะ ?

"อิน ไทม์!"

ซินเธียพูดหลังจากเธอเดินผ่านหน้าครูไปแล้ว รอยยิ้มเล็กๆปรากฎบนในหน้า
มือบางทั้งสองข้างกระชับกระเป๋าไว้แน่นขึ้น แล้วมองหาที่นั่งของตน ซึ่งหาได้ไม่ยากนัก
เพราะพวกเธอจะมีที่นั่งค่อนไปทางด้านหลังและแน่นอนว่ามันว่างอยู่
ร่างบางเดินไปนั่งที่นั่งของตน ซึ่งอยู่หน้าสุด...นับจากที่นั่งว่างๆทางด้านหลัง

มือบางวางกระเป๋า ไว้ข้างๆโต๊ะของเธอ เธอหยิบสมุดและเครื่องเขียนออกมา
นัยน์ตาสีฟ้ากวาดมองรอบๆ ที่มีแต่พวกออน ไทม์ 'เฟร็ดมันอัพเดทเกมในไอแพดของมันยังวะ'

"ทันเวลาแฮะ"ฉันพูดอย่างดีใจพอได้ยินเสียงประกาศจากดังจากลำโพง
ว่าชั่วโมงโฮมรูมตอนเช้าเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น ฉันมองซ้ายขวา หาที่นั่งของตัวเอง
และแล้วฉันก็พบ พอดีกับเพื่อนสาวที่นั่งข้างๆกันก็นั่งลงยังที่ของเธอ
ฉันเดินไปตรงที่นั่งข้างกับซินเธียแล้วนั่งลงบ้าง พอสัมผัสโต๊ะขาของฉันก็แกว่งไปมาอัตโนมัิติ
ฉันถอดกระเป๋าเป้วางไว้ด้านล่าง ก่อนจะเอามือเท้าแขนกับโต๊ะเพื่อนั่งรอ

ฉันสาวเท้าสั้นๆของฉันไปยังโต๊ะรองหลังสุด อืม...ดูเหมือนพวกเพื่อนๆจะมานั่งกันแล้วเรียบร้อย

"สวัสดีอีกรอบนะ"

ฉันหันไปเอ่ยทักทายก่อนจะปีนขึ้นนั่งเก้าอี้ แล้วเอาหมอนรองนั่งสองสามใบออกมาจากกระเป๋า
บรรจงวางลงบนเก้าอี้เรียงตัวสวยงาม แล้วนั่งลงไป
ฉันรู้สึกดีใจนิดหน่อย...ที่อย่างน้อยที่นั่งของฉันก็อยู่หน้าเพื่อนๆที่ตัวสูงสองคนข้างหลังนั่น
ไม่งั้นได้ต่อเบาะเป็นตึกเวิลด์เทรดแน่ๆ

เด็กชายหันไปมองหลายๆคนเริ่มจับจ้องที่นั่งที่คุ้นหูคุ้นตากันอยู่แล้ว หน้าตาเศร้าๆที่ไม่เคยจะเปลี่ยนแปลงไปซักวันมองไปรอบๆเล็กน้อย และก้าวขายาวๆไปจับจองที่นั่งหลังห้องริมสุดติดหน้่าต่างเหมือนทุกวัน
'ผัก'
เขาคิดพลางมองไปทางเพื่อนที่นั่งกันอยู่หน้าๆ ไหล่กว้างขยับเล็กน้อยเพื่อคลายเมื่อย
ยังไงซะถ้าคนตัวใหญ่อย่างเขาไปนั่งหน้าก็ยุ่งนะซิ

เด็กชายยังคงนั่งเงียบตามเดิมอย่างรอให้อาจาร์ยประจำวิชาพูดอะไรซักอย่าง อะไรซักอย่างก็ได้
ก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับเด็กชายและเด็กสาวที่มานั่งหลังสุดเหมือนกัน
'ทำไม...เพิ่งเห็นนะ'
สายตามองไปอย่างสำรวจแม้จะเรียนด้วยกันมาแล้วแต่เขาก็ยังอดมองไม่ได้ที่เพื่อนๆจะเอาพวกเทคโนโลยีต่างๆมากันทุกวันแบบไม่มีเบื่อ มันคงจะสนุกซินะ...
'ทำไม...กูอยากเอาผักสวนครัวมาโรงเรียน'

ซินเธียมองเฟร็ดที่เดินเข้ามา นัยน์ตาสีฟ้ามองไอแพดที่เหมือนเจ้าตัวกำลังอัพเดทเกมอยู่
ร่างบางนิ่งไปสักพัก ก่อนจะหยิบช็อกโกแล็ตบาร์ขึ้นมากัด เพราะคิดว่าขืนไปเอาตอนนี้เธอก็ไม่ได้เล่นแหงมๆ

"อัลมีหมากฝรั่งป่ะ?"

เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับหันไปมองที่นั่งข้างๆเธอ ซึ่งติดหน้าต่าง
ระหว่างรอคำตอบนั้น เธอคิดได้ว่าไอแพดของเฟร็ดเดอริคคงอัพเดทเกมเสร็จแล้ว
ถ้าไม่เสร็จนี่ถือว่าเน็ตกากไม่ก็เครื่องมันนั่นแหละที่กากสุดๆ
เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปทางด้านหลังก่อนจะหยุดที่โต๊ะของเฟร็ด
มือบางแตะไอแพดสีขาวที่มีเคสลายห่วยแตกเบาๆ

"ฉันว่านายน่าจะเปลี่ยนเคสได้แล้ว ราคามันก็ไม่กี่พันเองนะ"

ซินเธียพูดทิ้งท้ายก่อนจะหยิบไอแพดแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะของตน จากนั้นก็เปิดแอพฯเกมทันที

ผมมองความวุ่นวายที่ดูจะคลืบคลายเข้ามา ร่างสูงลุกขึ้นยิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะเอามือไปลูบหัว ไมล์
อย่างเอ็นดู แม้ว่าอายุจะเท่าๆกันแต่ยังไงยัยคนตรงหน้าก็ให้ความรู้สึกว่าเป็นเด็กอยู่ดี
"สวัสดีอีกรอบ"
ผมกล่าวเบาๆก่อนจะเดินไปจับหูหมีของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าอย่างเผลอตัวไป
"ขอโทษที่...พอดีอยากจะลองจับมาตั่งนานแล้ว"
ผมกล่าวขอโทษก่อนจะเดินช้าๆกลับมานั่งที่เดิม หวังว่าเธอคงจะเดินตามเอาอุ้งมาตบหน้าผมแล้วกัน
เด็กชายนั่งเฉยๆมองไปทางไมล์อย่าเอ็นดูแล้วจึงเลื่อนสายตาไปมองพวกเพื่อนๆที่ดูจะสนุกสนานดี
เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อวายหันมาพูดกับเขาก่อนจะรีบปฏฺิเสธ
"ไม่ได้นะ..ผักผมมีค่ามากกว่านั้น.."
พอจบคำพูด เสียงราวกับฟ้าผ่าก็ดังขึ้น เขาหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะลงอย่างสงบเหมือนเดิม

มือบางหยิบหมากฝรั่งที่วางไว้บนโต๊ะของอัล จากนั้นนำมาวางไว้ใต้โต๊ะของเธอทันที
ร่างบางที่หันมาสนใจนั่งเล่นแอพฯในไอแพดต่อ...ก็ชะงักกับเสียงนกเสียงกาตัวสีเขียวๆเล็กน้อย
แต่เธอก็ชะงักได้เพียงแว็บเดียวเท่านั้น เพราะเธอมีเรื่องที่ต้องสนใจมากกว่าเสียงนกเสียงกาน่ะสิ
ซินเธียผงะไปเล็กน้อย เมื่อเห็นครูกระชากประตู หยาบ 'โอ้ มาย ก็อด' ซินเธียสบถในใจ
เธอเองก็ไม่อยากแหกปากไปมากนักหรอก แต่ใครเป็นคนรับบรรจุครูเนี่ย...
ซินเธียสอดไอแพดไว้ใต้โต๊ะของคนนั่งข้างหลังเธอหรือไมน์ พร้อมๆกับส่งสายตาขอโทษไปให้
ปากก็อ่านเป็นประโยคได้ว่า

"โยนกลับไปที่อิเฟร็ดเหมือนเดิมเหอะ"

หลังสิ้นธุระ เธอก็หันหลังกลับมามองตรงเหมือนเดิมทันที ..
'ใครเป็นคนสั่งเคารพ? หรือเคารพได้ตามใจฉัน' ซิดเธียคิดพลางหมุนปากกาไปด้วย
...ว่าแต่เคสไอแพดลายดอกไม้สีทอง บีจีีสีม่วงมันสวยยังไง

พระเพลิงเดินมาเล่นหัวฉันในรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่รู้
ช่างเถอะ อย่างน้อยผมก็ยังไม่เสียทรงละน่า
ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะนั่งรอครูต่อไป แต่ก่อนจะได้นั่งอย่างสบายๆก็มีคนอุ้มฉันไป
อ่าเฟร็ดที่นั่งด้านหลังนี่เอง เอ๋ เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ ?

"ถ้ามันจะสูงได้ มันก็คงไม่มากไปกว่านี้ซักเท่าไหร่หรอกค่ะ ก็...ตามพันธุกรรม"

"อ้อ...อย่าเล่นตรงที่ผูกนะคะ ขี้เกียจผูกมันใหม่น่ะ"

ฉันเอ่ย และมันควรจะเป็นเช้าวันที่แสนสงบสุขอีกครั้งถ้า...
เศษซากประตูลอยมาพร้อมกับเสียงโครมครามก่อนจะปรากฏร่างของใครบางคน
อาจารย์...หรอ ?

"ดูเหมือนอาจารย์ ???? จะมาแล้วสินะคะ เอ...ประตูพังด้วยละ"

ฉันว่าแกคงมีปัญหาเรื่องแรงในการเปิดประตู ขณะเดียวกันฉันก็ทำหูทวนลมกับเสียงอันน่าปวดหัวของครูท่านนั้น
ก่อนจะรับเครื่องเหลี่ยมๆมาโยนให้เพื่อนซึ่งเป็นเก้าอี้ให้ฉันอยู่ตอนนี้

"มีคนบอกให้โยนให้น่ะค่ะ"

หลังจากนั่งสงบมาพักใหญ่เขาก็ดันร่างสูงๆของตัวเองขึ้นยินก่อนจะเอ่ยปากให้อาจาร์ยได้ยิน
ด้วยเสียงที่ไม่เบานักแต่ก็ไม่ได้ดังจนเป็นการตะคอก
"สวัสดีครับ" พร้อมกับการไหว้อย่างที่แม่เขาชอบสอน
แล้วจึงนั่งลงอย่าสงบตามเดิมแต่แววตาก็ยังคงมองไปทางวายที่ดูเหมือนอยากจะขำอะไรซักอย่าง
แววตาเศร้าฉายควาทฉงนออกมานิดนึ่งแล้วก็หายไป

"อ้ะ"ฉันสะดุ้งตกใจกับเสียงดังโครมครามที่หน้าห้องเรียน พร้อมซากประตูที่ลอยผ่านกระดานไป
มือถูกยกขึ้นทาบอกของตัวเองอัตโนมัติ แบบที่ทำอยู่เสมอเวลาที่ตกใจ

ฉันหันไปมองตามเสียง แล้วมองอาจารย์ร่างใหญ่ที่เดินเ้ข้ามาในห้องนี้
ให้ตายสิ .. เผ่าพันธุ์ผิวสีเนี่ยตัวใหญ่น่ากลัวกันทุกคนเลยน้า ฉันบ่นในใจพร้อมกับหลับตาลง

พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็เห็นภาพอาจารย์กำลังยืนบ่นเสียงดัง
ซึ่งฉันก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับคำพูดนั้น เพราะฉันไม่ได้ทำทั้งสองอย่างที่อาจารย์ว่ามา
ฉันลุกยืนจากที่เก้าอี้อย่างไม่ค่อยจะมั่นคง พร้อมกับเอ่ยคำพูดที่อาจารย์ต้องการจากเด็ก

"อาจารย์ .. สวัสดีค่ะ"ไม่พูดกล่าว ฉันค้อมลงน้อยๆอย่างทำความเคารพ จากนั้นจึงนั่งลงเหมือนเดิม
ก่อนจะหันหน้าจ้องมองหน้าต่าง ขออนุญาติเหม่อชั่วคราว จนกว่าอาจารย์จะพูดอะไรเพิ่มนะ