✖ Our school

เฟร็ดมองรถที่ขับเคลื่อนเข้ามา พร้อมกับผู้คนจำนวนมากมาย
อะไรอีกว่ะเนี่ย ? คนเยอะแยะไปหมด พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่องเลย ไอวิทยากรก็ยืนเอ๋ออยู่ไง ?
แล้วเมื่อไหร่จะได้รู้สักทีล่ะเนี่ย เฟร็ดคิดในใจพร้อมกับถอนหายใจออกมา ..

ก่อนจะนิ่งสงบ เพื่อรอให้ทุกอย่างกระจ่าง แล้วค่อยออกความเห็นจะดีกว่าล่ะมั้ง ?

กลุ่มคนจำนวนมหาศาลที่ขนกันมาเพราะคนผู้เดียวที่เขาไม่ยักจะถูกชะตานัก
กระบวนทัพที่จัดเอาไว้อย่างพร้อมศัพท์แบ่งกำลังตามหน้าที่ของตนอย่างชัดเจน

"หึ"
ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อได้ยินคำพูดจ้อกแจ้กน่าระคายหู
สองเท้าเคลื่อนตัวผ่านตุ่มยักษ์อย่างไม่แยแส ก่อนที่มันจะพาเขาออกจากห่างจากสถานที่เมื่อครู่จนไกลลิบตา

คำพูดอวดดีมากมายที่ดูเหมือนจะทำให้ระคายหูอยู่ไม่น้อย แต่มายาก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจแล้วม้วนตัวตีลังกาใต้น้ำอยู่ภายในดินแดนแสนสุขของเธอต่อ หากแต่เมื่อได้เห็นกิริยาอันแสนเมินเฉยของตำรวจมือดีประจำกองผ่านช่องตาปลาที่ถูกติดตั้งอยู่ภายใน ก็ทำให้เธอต้องผละออกจากกิจกรรมออกกำลังกายประจำวันแล้วลอยตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำ
"อู้ย เจ็บจัง โดนเมินซะแล้วเรา อิ อิ"
ดวงตากลมสีเพลิงเหลียวมองตามแผ่นหลังของชายร่างสูง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของเหล่าทหารรอบกาย มายาไอกระแอ้มสองสามที แล้วหันกลับมามองเลยผ่านกลุ่มสิ่งมีชีวิตแล้วจดจ่อไปที่สิ่งที่อยู่เบื้องหลังของเขาแทน
"ไปตรวจดูด้านในว่ายังมีใครเหลือรอดบ้าง ไม่ว่ามันจะเป็นตัวอะไรก็ตาม กำจัดทิ้งให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่มดปลวกเล็ดลอดออกมาได้"

ดวงหน้ากลมโบ้ยไปทางซากปรักหักพัง เส้นผมสีดำเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ใบหูที่ควรจะเป็นสีขาวอมเหลืองเช่นเดียวกับสีผิว กลับถูกแทนที่ด้วยครีบสีแดงอมแสด และเมื่อร่างกายสั่นไหวเพียงเล็กน้อย น้ำที่ถูกบรรจุอยู่เต็มภาชนะก็สาดกระเซ็นออกมาด้านนอกบ่งบอกถึงเผ่าพันธุ์ของหญิงสาวที่ปรากฏตัวมาใหมได้เป็นอย่างดี

ทันทีที่สั่งการกับลูกน้องเสร็จ มายาก็หันกลับมามองกลุ่มคนเบื้องหน้าอีกครั้งเพื่อที่จะตอบคำถามที่ดูเหมือนจะมีสาระที่สุดจากปากของเด็กหัวส้มหูแหลม
"พวกฉันก็เป็นตำรวจอะสิ มีอะไรจะถามอีกมะ? ขอแบบที่มันมีสาระอ่ะ แจ่บๆ"
ตอบและถามในประโยคเดียวกัน ก่อนจะหยิบสาหร่ายขึ้นมาม้วนเป็นก้อนกลมๆแล้วโยนเข้าปาก

ตำรวจชอบกินสาหรายหรอวะ ? มันเป็นคำถามที่ค้างคาใจของวายตั้งแต่พวกตำรวจทั้งหลายแห่มาที่นี่แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดเมื่อบุคคลในตุ่มยักษ์นั่นโผล่มาจากน้ำพร้อมกับออกคำสั่งลูกน้องของเธอว่าให้กำจัดสิ่งมีชีวิตในโรงเรียนนั้นให้หมด

ใช่ .. กำจัดสิ่งมีชีวิตให้หมด เสียงของซินเซียถามขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง นั่นแหละ คำถามที่ค้างคาใจมาสักพักหนึ่ง แต่ว่า พวกเราก็เป็นสิ่งงมีชีวิตเหมือนกันนะ ..

ดวงตากลมละจากการค้นหาของแถมในห่อสาหร่ายแล้วหรุบมองเด็กหญิงร่างสูงที่คนเดิมที่ดูเหมือนจะเป็นเพียงผู้เดียวที่สามารถหาคำถามอันพอมีสาระออกมาถามอยู่บ้าง
"เอ่อะ ก็ฉันไม่ชอบแมลงอะ รวมถึงพวกสิ่งมีชีวิตติดไฟด้วย ถ้าเกิดมันวิ่งกรูกันออกมาตอนกำลังโฟ่ ฉันก็ลำบากอะสิ แค่เห็นก็คันไปทั้งตัว"
แต่คำตอบที่โต้กลับไปดูเหมือนจะไม่ค่อยมีสาระเสียเท่าไหร่ นั่นเพราะเป็นการตอบอย่างปัดๆ สาเหตุที่แท้จริงคืออะไรนั้น สำหรับเธอแล้วคิดว่าไม่ใช่ธุระโกงการอะไรของเด็กพวกนี้
"ส่วนพวกเธอที่สามารถผ่านการทดสอบนี้มาได้อย่างปลอดภัยครบสามสิบสอง ฉันก็ขอแสดงความยินดีด้วย และไม่ต้องห่วงว่าจะโดนกำจัดเหมือนพวกมดปลวกพวกนั้น เพราะฉันจะให้การดูแลพวกเธออย่างดีแน่นอน แต่ก็ต่อเมื่อพวกเธอยอมทำตามคำพูดของฉันนั่นแหละนะ . . . กรุบกรับ"

ฉันมองหญิงสาวสีแดงว่ายน้ำในตุ่ม
ที่โผล่พูดมาอย่าง อ่า อย่างประหลาดๆ
ก่อนจะสั่งกำจัดสิ่งมีชีวิตที่เหลืออยู่ในโรงเรียน

ทว่าพวกพวกฉันไม่ได้โดนสินะ ?

"ทำตามคำพูดของคุณ ? มันคืออะไรหรอคะ ? ว่าแต่ถ้านี่คือการทดสอบ...มันเป็นการทดสอบที่แลดูลงทุนดีนะคะ"

คราวนี้เป็นเด็กสาวร่างเล็กที่เล็กมากจนเธอต้องก้มหน้ามองชนิดคอชิดกับขอบตุ่ม เอ่ะ เอ่ะ นึกแล้วก็รู้สึกแปลกใจที่เผ่าพันธุ์ขาสั้นนี่สามารถรอดออกมาจากเหตุการณ์ครั้งนี้ได้อย่างปลอดภัย
"อิ อิ ลงทุนอะไรกันล่ะ ก็ทรัพย์สินพวกนั้นไม่ใช่ของพวกฉันนี่นา แจ่บ ส่วนพวกที่ต้องสละชีวิตไปก็ต้องไปโทษชะตากรรมอันแสนโหดร้ายของตัวเองแล้วกัน"
การสูญเสียครั้งนี้ก็ไม่ได้รุนแรงน้อยหรือนักกว่าครั้งใดใดที่ผ่านมา ออกจะเป็นเรื่องปกติและชินชาของผู้คนละแวกนี้ไปแล้วเสียอีก แล้วที่สำคัญ เงินหรือทรัพย์สินต่างๆก็มาจากภาษีของประชากรทุกครัวเรือนอยู่แล้ว แต่ถ้าหากถามเรื่องงบประมาณ เธอเองก็ไม่ได้รู้อะไรมากมายไปกว่านี้
"ส่วนเรื่องที่ฉันจะให้พวกเธอทำน่ะ ก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนักหรอก แต่จะบอกอีกทีเมื่อการค้นหาซากสิ่งมีชีวิตเสร็จสิ้น"

"จะบอกอีกทีเมื่อการค้นหาซากสิ่งมีชีวิตเสร็จสิ้น ?"
วายพูดทวนออกมา มันจะนานขนาดไหนเนี่ย โรงเรียนก็ใหญ่ใช่ย่อย แต่ก็นะ ..
ตินนี้มันไม่เหลือซากอะไรแล้วสิ คงจะเร็วกว่าที่คิดไว้ละกัน

ส่วนเรื่องเงินวายคงไม่ถามหาอะไรมาก เพราะเป็นเงินภาษีของประชนอยู่ละ รัฐบาลจะไปลำบากอะไรมากมาย ?

หลังจากที่นั่งมองเหตูการณ์รอบ ๆ ที่เกิดขึ้น กับคำถามที่มีสาระหรือคำตอบที่ไร้สาระบ้าง
แต่ก็จะจับเรื่องราวได้บ้างล่ะมั้ง ? เฟร็ดค่อย ๆ ขยับตัวในท่านั่งที่สบายกว่าเดิม
พร้อมกับมองเจ๊สาหร่าย ไม่แบ่งกันบ้างหรือไง ?? แล้วทำไมต้องฆ่าให้หมดด้วยล่ะ ?
ไป ๆ มา ๆ ชักจะไม่เข้าใจอีกแล้วสิ ..

" อีกนานไหมครับ เจ๊ ? "

"ฮ่วยหนอ. . ."
คำถามไร้สาระเมื่อผ่านเข้ามาในหูซ้ายแล้วก็ทะลุออกหูขวา 'บอกแล้วไม่ใช่หรือยังไงว่าให้ถามเฉพาะอะไรที่มันมีสาระ' แต่การจะหวังอะไรกับเด็กพวกนี้ก็เป็นเรื่องที่อเมซิ่งมากพออยู่แล้วล่ะนะ
มายาคิดไปเรื่อยเปื่อยพร้อมปรายตามองเด็กหนุ่มทั้งสองที่พูดจาเอือมระอาโลกเสียเหลือเกิน เป็นจังหวะเดียวกับที่แรงสั่นสะเทือนจากกระเป๋าเสื้อด้านขวาเริ่มทำงาน นั้นทำให้เธอต้องละสายตาจากสิ่งมีชีวิตทั้งสองแล้วหันกลับมาจดจ้องที่ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือฝาพับบางเฉียบแบบกันน้ำ
"ฮาย . . . โอ๊ะ . . . พบสิ่งมีชีวิตหัวสีชมพูนอนกองอยู่ที่ซากข้างๆโรงเชือดไก่อย่างนั้นเหรอ แล้วจะรออะไรเล่า ถ้ายังมีชีวิตก็เชือดทิ้งแล้วจุดไฟเผาไปพร้อมๆกับพวกไก่นั้นแหละ แต่ถ้าเกิดตายแล้วก็ทำลายหลักฐานด้วยนะ เสร็จแล้วก็รีบมาด่วน ปฏิบัติ!"เมื่อคำสั่งของเธอได้รับการตอบรับที่น่าพึ่งพอใจ เธอก็กดตัดสายแล้วโยนมือถือลงไปในน้ำแล้วหันขวับไปที่กลุ่มผู้ผ่านการคัดเลือกทันทีทันใด "ขึ้นรถสิ เอ่าะ แล้วก็อย่าลืมบอกลาผักงี่เง่า แล้วก็ ครอบครัวผ่านทางโทรจิตเอาก็แล้วกัน"

หญิงสาวหน้าใสใฝ่ดีผู้นอนสลบอย่างงดงามราวเทพีวีนัส ณ คอกไก่กระพริบตาสองปริบเมื่อพบว่ารอบข้างตนเต็มไปด้วยผู้ชายในเครื่องแบบรายล้อม
ด้วยความตกใจถึงขีดสุดจึงเผลอร้องเสียงหลงออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

" "
แต่ถึงแม้จะทำขนาดนั้นบุรุษรอบข้างก็ไม่ได้มีท่าทีว่าต้องการจะเกาให้เลยซักนิด
ร่างเล็กเห็นว่าคนรอบข้างกำลังระอาจึงกระชากคอไก่จากในเล้าสวมวิญญาณสาวน้อยกังฟู
หยิบไก่ฟาดฟันกับเหล่าทหารฝ่าวงล้อม ปลีกตัวออกมาได้อย่างงดงาม

ดูเหมือนเจ๊สาหร่ายจะเห็นคำถามของผมเป็นเรื่องไร้สาระสินะ ถึงไม่ตอบผม !
จะช้าหรือเร็ว ผมก็ยังไม่อาจล่วงรู็ได้ แต่อยู่ดี ๆ เจ๊สาหร่ายก็สั่งเก็บใครสักคนแถวเล้าไก่
ก่อนจะสั่งให้พวกเราที่รอด ? ขึ้นรถอย่างเร่งรีบ แล้วจะไปไหนละเนี่ย ? มันเป็นคำถามที่ดูไร้คำตอบ แต่ตอนนี้เราไม่ได้มีทางเลือกมากมายอะไรหรอกนะ ว่าแล้วเฟร็ดค่อย ๆ ยันตัวขึ้นพร้อมกับปัดเศษฝุ่นที่อยู่ตามตัว พร้อมหันไปมองเพื่อน ๆ ที่ยังนั่งอยู่ แล้วเดินไปยังรถทันที แต่ยังไม่ทันได้ถึงรถ พระเพลิงเพื่อนชายที่อยู่ดี ๆ ก็ดันเดินไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งเหมือนว่าจะเป็นทางเดียวกับไอวิทยากรโรคจิตนั่น

" เฮ้ ! พระเพลิง นายจะไปไหนหน่ะ ? " เฟร็ดหันไปตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง พลางก้าวเท้าขึ้นรถไปนั่งข้าง ๆ ยัยตัวเล็ก

สิ่งมีชีวิตหัวสีชมพูนี่มันคนรึเปล่านะ ? วายคิดกับตัวเองในใจแต่ก็คงไม่ใช่ธุระอะไรของเธอที่จะต้องไปถามว่าสิ่งนั้นคืออะไร

เสียงของเจ๊แกที่ดูสบายใจเฉิบได้บอกให้พวกเธอขึ้นรถ .. ก็ขึ้นสิ !! อยู่ไปก็อาจจะตาย ถ้าไปก็อาจจะตาย แต่คงจะได้ยืดชีวิตสักหน่อย เพื่อนของเธอเดินขึ้นไปแล้วคนหนึ่ง สองขาของวายที่กำลังจะก้าวท้าวเดินขึ้นรถก็ต้องชะงังขึ้นมาเพราะเหมือนได้ยินเสียงเพลงดังมาจากที่ใดที่หนึ่งนะ .. 'ฮิฮิอ่า ฮิฮิ ฮิอ่า ฮิอ่า ฮิอ่า' โอ้ยยยย อยากแดนซ์ฉิบหายย ฟังแล้วคันหูตราสสสส !!

แล้วดูเหมือนไอ้เพลิงก็ยังไม่ขึ้นรถ แถมมีทีท่าว่าจะไปอีกทางหนึ่ง
"ไอ้เพลิง แกจะเดินไปทางนั้นทำไมวะ ไปหาผู้ชายเรอะ ?" ตรัส ไปด้วยดีไหมเนี่ย ..