✖ Our school

เพื่อนพ้องอีกหน่อสองหน่อได้พากันขึ้นรถกันไปส่วนหนึ่งแล้ว เอาละ คราวนี้เธอต้องเลือกบ้างละว่าจะร็อคหมู่ หรืออินดี้ด้วยสองเรา ในขณะนั้นเพลงก็ยังไม่จบเหมือนเปิดวนไปเวียนมาจนกว่าจะพ้นไปจากสถานที่แห่งนี้

ถึงเวลาตัดสินใจ .. ทำไมตอนนี้วายถึงได้นึกถึงเพลงสักอย่างของพี่ตูนที่เธอจำชื่อไม่ได้ 'คนเราจะมีชีวิตได้อีกกี่วัน' เอ๊ะ .. ชีวิตเป็นของเรา นั่นสิ เป็นของเรา เธอคิดได้ดังนั้นก็ตัดสินใจเดินช้า ๆ ตามพระเพลิงและคิดว่าอาจจะดีที่สุดก็ได้ ? "เพลิง รอด้วย" แม้ว่าทางที่เดิน จะมีจุดจบเช่นใดก็มิอาจมีใครรู้ ..

เสียงร้องโหยหวนกระแทกเข้าแก้วหูบางจนทำเอาเซลล์ประสาทหูล้มตายกันไปเกือบครึ่ง ไม่นานนักเหล่าทหารฝึกหัดที่ได้รับมอบหมายงานก็วิ่งหน้าตื่นเหมือนเห็นคนขัดหมีกลางแจ้งเข้ามาหาผู้เป็นนายโดยความรวดเร็ว
"เกิดอะไรขึ้น มีอะไรผิดพลาดงั้นเหรอ!?"
แม้ว่าจากท่าทีของพวกนั้นก็พอที่จะเดาคำตอบได้ไม่ยาก แต่สิ่งที่มายาได้ฟังก็ทำเอาเธอตื่นตนกไม่ใช่น้อย
"อะไรนะ นักสู้ฟาดไก่ยังงั้นรึ แข็งแกร่งมาก! . . . เข้าใจล่ะ กระจายกำลังค้นหา และ ส่งข่าวต่อไปกับเจ้าหน้าที่ทุกเขตให้จับตัวมันแล้วกำจัดทิ้งให้ได้ ถ้าหากใครทำงานนี้สำเร็จ ฉันจะตบรางวัลให้อย่างงาม ปฏิบัติ!"
ทหารฝึกหัดตอบรับคำอย่างขันแข็งและรีบวิ่งออกไปจากพื้นที่เพื่อปฏิบัติงานในทันที

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เด็กสาวร่างเล็กเดินขึ้นรถตามคำสั่ง นั้นทำให้มายาระบายรอยยิ้มออกมาอย่างพึ่งพอใจที่อย่างน้อยเด็กกลุ่มนี้ก็ว่านอนสอนง่ายพอควร และเธอก็เชื่อว่าคนต่อๆไปก็คงเลือกทางที่ถูกต้องที่สุดเช่นเดียวกับเธอคนนี้

มายาหันไปพยักหน้าให้กับทหารที่ทำหน้าที่ยกภาชนะ เพื่อเป็นการบอกให้พวกเขาพาเธอขึ้นรถตามเดิม หากว่าหางตาเรียวไม่เหลือบไปเห็น แผ่นหลังไวๆของเด็กรักผักคนนั้นเสียก่อน

"ก็ตามที่ฉันบอก พวกเธอจะได้รับการดูแลอย่างดีถ้าหากทำตามคำสั่ง แต่ถ้าหากไม่. . ."
หญิงสาวถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ผลที่จะตามมาต่อจากนี้ "อะไรจะตามมา ฉันก็ไม่รู้ไม่เห็นด้วยแล้วนะ"

"ปึง !!"
ประตูรถบรรทุกถูกกระแทกจนเปิดอ้าออกมาหญิงสาวยันตัวลงจากรถ สองเท้าสาวก้าวตามกลุ่มเด็กขบถสองมือบรรจงกระชากเส้นขนบนศรีษะของพวกมันทั้งสองอย่างไร้ปราณี

"ความดื้อรั้นไม่ใช่สิ่งที่น่าพอใจ หากอยากให้ผู้อื่นนับถือตนว่าเป็นผู้กล้าจงแสดงมันออกมาให้ถูกที่ถูกเวลาและมีคุณค่ากว่านี้"
ร่างเล็กลากเด็กทั้งสองเสียดสีมาตามพื้นถนน ก่อนจะฟาดพวกเขาลงกับช่องว่างบนหลังรถบรรทุก

"พวกเธอมีสิทธิ์ที่จะถามระหว่างการเดินทาง แต่สิทธิ์ในการเลือกตอบเป็นของพวกฉัน ถ้าใครถามอะไรไม่เข้าหู ฉันจะให้ลูกน้องจับมัดกับล้อรถตลอดการเดินทาง"
หญิงสาวเบือนหน้าสบตากับมายาอย่างพอเป็นพิธีและกลับกลับขึ้นไปบนที่นั่งคนขับตามหน้าที่

มายาผงกหัวเป็นการขอบคุณเจ้าของนัยน์ตาสีม่วงเลื่อนลอย แม้สิ่งที่คนคนนี้ทำออกจะเป็นการกระทำที่รุนแรง แต่เธอก็เชื่อมั่นว่าจะทำให้เด็กทั้งสองรู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างไร และ เตือนสติพวกเขาได้

หญิงสาวออกคำสั่งเพียงสั้นๆ ภาชนะที่เธอเคลื่อนตัวอยู่ข้างในก็ถูกยกลอยขึ้นเหนือพื้นด้วยกำลังของคนในหน่วยงาน ก่อนจะค่อยๆถูกบรรจงวางที่ท้ายรถอย่างนุ่มนวล มือเล็กยื่นออกไปเคาะที่หลังคาหนักๆ เพื่อเป็นสัญญาณการเคลื่อนไหว "ออกรถได้"

คุณเป็นใคร คุณมากระชากผมหนูทำไม .. กรี๊สสสส !! วายเอามือลูบหัวตัวเองป้อย ๆ แบบสั่นสะท้านไปถึงทรวงใน คำพูดของคนที่มากระชากหนังหัวเธอให้ขึ้นมายังรถคันนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัว แต่วายก็จับใจความได้ประมาณอย่าอวดเก่งหรืออะไรสักอย่างที่แสดงความกล้าผิดที่

"อยากไปกับผู้ชาย .." คำพูดนนี้เธอบ่นพึมพำกับตัวเองและเพลิงแบบเงียบ ๆ ขณะอยู่บนรถ คำพูดเมื่อครู่ก็ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น ถ้าพูดเสียงดังกว่านี้เธออาจจะโดนเอาปืนจ่อหัวยิงสมองแตกแล้วโดนถีบลงรถ