✖ quiz of life

"หืม.."
ร่างสูงมองวายที่เดินมารั้งตนไว้ก่อนจะลอบยิ้มเล็กๆอย่างดีใจ อ่า..หายงอนซะจนได้เรา ร่างสูงหายหัวอย่างระเหี่ยใจกับอาการงอนง่ายหายเร็วของตนเสียเหลือเกินแต่ก็ช่างเถอะ งอนแล้วได้อะไรล่ะ?

ระหว่างทางเดินหาแหล่งน้ำที่ดูเหมือนจะไร้จุดหมายเพราะพื้นที่นี้มันดูกว้างสุดลูกหูลูกตาเลยทีเดียว แต่เขาก็เอะใจขึ้นมาได้บ้าง น้ำ...ความชื้น ต้นไม้ ร่างสูงเดินคลำทางที่ไม่รู้จักสักเท่าไหร่โดยการดูที่ความชื้นเป็นหลัก ระหว่างทางเดินชายหนุ่มก็ยังคงไม่ลืมใช้มีดทำสัญลักษณ์เอาไว้ตามต้นไม้เผื่กันการหลงจะได้เดินกลับที่เดิมที่เขาเคยมาได้
ชายหนุ่มรั้งแขนเพื่อนสาวเอาเผื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้นเขาจะได้ชิ่งและพาเธอหนีไปได้อย่างง่ายๆ ตาคมเหลือบมองเพื่อนชายทั้งสองคนที่เดินตามมาด้วยก่อนจะเอ่ยปากถามตามปกติ

"แล้วพวกมึงอะไมารึยังว่ะ"

"มึงหนักมะ..คงไม่โอเค"
ผมถามพร้อมตอบเองเสร็จสรรพ นัยย์ตาสีเพลิงหรี่มองหน้าของคนที่ตัวเองเกาะอยู่เใืมื่อคำถามที่ถามไม่ได้รับคำตอบแถมยังถูกส่งกลับมาอีก
"อยากแต่ยังไม่อยากสู้กับนาย เอาแบบนี้ดีมะ แบบกูทำเป็นเดินๆแล้วก็ อุ๊ย...ผีผลักมีดลอยไปแทงคอหอยอิไล อะไรแบบนั้น ฮ่าๆๆ กูล้อเล่นนะ"
ผมพูดยาวๆพร้อมหัวเราะกับความคิดของตัวเอง
ความจริงเขาก็ไม่ได้เป็นพวกกระหายการต่อสู้หรอกแต่ว่าถ้าเขาไม่สู้มันก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ไม่พยายามเลยนี้... ไม่ซิ ถ้าคิดอีกแง่ก็อาจจะไม่ได้แปลว่ายังงั้น โอ๊ยย ปวดหัว
สู้กันมันไม่ได้เหมือนกำจัดวัชพืชนะ!!

"อิห่าน เป็ด ไก่ อย่าบอกมันซิ กูอุสาจะทำเป็นผีผลัก"
ผมตีหัวอิเฟร็ดก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"กูรู้นะ มึงอยากให้กูทำชิมิ"
ผมพูดพลางทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่อิเฟร็ด แล้ว...เรากำลังจะไปไหนเนี่ย
อย่าบอกนะจะไปอาบน้ำ ไม่นะ กูกลัวน้ำ ไม่ อย่าาา อย๊า อย่า
"มึงจะตามมันไปหรอ มันจะหลอกมึงกับกูไปฆ่าข่มขื่นเปล่า แสรด "
ผมกระซิบเบาๆอย่างวิตกกังวล...ซะทีไหนวะ

"โอ้ ให้ตายสิ"

ซินเธียสบถกับตนเองเบาๆ เมื่อเห็นว่าเจ้ากาแฟที่สาดไปเหมือนจะยังไม่พอ
ก่อนจะมองไปทางดอลล์ที่เริ่มตั้งท่าเหมือนจะซัดหมัดใส่ใครสักคน เธอเอนตัวไปด้านหลังเพื่อหลบการโจมตี แต่ทันหรือเปล่า.. ไม่รู้สิ
ขาเรียวค่อยๆถอยไปด้านหลัง ในขณะที่ถอยเธอก็คว้าโถกาแฟมาด้วย
เมื่อได้ระยะที่พอเหมาะสำหรับการขว้าง เธอวางโถกาแฟไว้กับพื้น ก่อนจะเอื้อมไปหยิบกระถางต้นไม้แถวๆนั้น
แล้วขว้างใส่เป้าหมายคือศรีษะของดอลล์ในทันที เธอกระโดดไปด้านข้าง โดยหวังจะใช้โซฟาตัวยาวเป็นที่กำบังเศษอะไรต่อมิอะไรหลังการยิง

"เกือบไป .."
โชคดีที่ซินเธียช่วยขัดขวางการยิงปืนของดอลสีดำตัวนั้นเอาไว้ ทำให้การโจมตีคลาดเคลื่อนไป
พอเห็นว่าดอลเริ่มหันไปสนใจซินเธีย แล้วยังจะกำหมัดซัดเข้าใส่ใบหน้าของเพื่อนสาวของฉัน ฉันจึงวิ่งไปที่มุมห้อง
ปัดกระถางที่อยู่บนโต๊ะเล็กทิ้ง แล้วใช้มือคว้าขาโต๊ะ ยกโต๊ะตัวนั้นขึ้นมา จากนั้นฉันก็รีบเดินเข้าไปใกล้ดอล
แล้วฉันก็ออกแรงโยนโต๊ะตัวนี้ใส่ดอลที่กำลังนับถอยหลังเพื่อยิงปืน เสร็จแล้วฉันก็วิ่งไปหลบหลังโซฟากับซินเธีย

ซินเธียกระโดดข้ามโซฟา แล้วเดินอ้อมไปอยู่ด้านหลังของดอล
วินาทีนี้เธออยากออกไปจากบ้านหลังนี้เต็มแก่ ขาเรียวถูกยกขึ้นหมายจะเตะไปที่กระดูกสันหลัง
ก่อนจะยกมือขึ้นกำเป็นหมัดแล้วออกแรงไปที่ท้ายทอยของดอล แล้วออกแรงสปริงตัวกระโดดขึ้นไปจับกระถางต้นไม้ที่แขวนไว้กับเพดาน
เธอรู้ดีว่าเจ้ากระถางต้นไม้นี้รับน้ำหนักได้ไม่นาน จึงรีบยกขาขึ้นก่อนจะปล่อนเมื่อแรงลอยตัวของกระถาง
มาถึงตัวดอลในระยะที่เตะได้สบายๆ เธอออกแรงกระชากกระถางต้นไม้ให้หลุดออกจากการแขวน
แล้วทุ่มมันไปยังศรีษะของดอล อย่างน้อยมันน่าจะกระทบกระเทือนระบบสักระบบบ้างนะ..

หลังจากหลบอยู่หลังโซฟาได้ชั่วครู่ ดูเหมือนการโจมตีด้วยกระถางต้นไม้ของซินเธียจะมีผลกับดอลตัวนั้นแล้ว
และมันก็ทำให้การโจมตีด้วยปืนของดอลไม่เป็นผล ซึ่งนั่นทำให้รู้สึกโล่งใจเอามากๆ

ฉันดีดตัววิ่งออกจากหลังโซฟาอย่างเร็วเพื่อจะโจมตีดอลนั่นอีกสักครั้ง แต่ดูเหมือนเพื่อนสาวของฉันจะเร็วกว่า
เธอโจมตีใส่ดอลซะชุดใหญ่ ในระหว่างนั้นที่ดอลน่าจะสนเพื่อนอยู่ ฉันก็วิ่งไปจับเอากระถางต้นไม้ที่ลำต้นยาวๆ
ฉันจับที่ลำต้นเพื่อยกส่วนกระถางขึ้น พอเพื่อนสาวโยนกระถางใส่ดอลเป็นชุดสุดท้าย
ฉันเดินไปด้านหลังดอล แล้วก็เอากระถางที่ถือเหวี่ยงฟาดใส่ตัวดอลสุดแรง
แล้วเหวี่ยงกระถางต้นไม้อีกทีเพื่อซ้ำฝ่ายนั้นอีกครั้งหนึ่ง ด้วยอารมณ์แบบว่า ฉันอยากจะออกไปจากที่นี่สักที !

เด็กชายทำหน้าแหยเล็กน้อยเมื่อโดนอิพลังช้างสารเหวี่ยงมาจากหลัง
"กูบอบบางนะ ถ้ากระดูกหักไปทำไงวะ ยิ่งไม่มีอะไหล่อยู่ไซต์กูเนี่ย"
ผมว่าพลางลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมา
แล้วเดินไปกอดคอไอ้เฟร็ดพลางหาอะไรทำ
"สู้กันเถอะมึง เล่นๆแบบไม่จริงจังรึมึงจะจริงจังเลยก็ได้นะ แต่ถ้ามึงไม่เอางั้นมาเล่น...เล่น อ่า เล่น...หมากเก็บแล้วกัน"
เด็กชายเสนอพลางเดินไปเก็บหินก้อนเล็กๆมา แล้วปาหินทดสอบไปที่หัวอิไลจังอย่างเบาๆ
"อุ๊ย...ผีผลัก อ่อ...มือมันกระตุกอ่าา"

"เออซิ อิไลก็ไม่อยากสู้กับกู อิวายสาวถึกก็ทำหน้าทำตาไม่แรงทั้งๆที่แค่ปลายนิ้วก้อยตีนมันสะกิดมึงกับกูก็ตายแล้วแท้ๆ เหลือมึงไง ฮ่าๆๆ"
ผมแสร้งทำหน้าตาละห้อยในตอนแรกก่อนจะหัวเราะออกมาในตอนสุดท้าย
ก็จริงอะ ผมอยากจะสู้ไอ้พวกที่อยู่ก็ไม่อยากจะสู้เลย
แหม อยากให้กูเข้าไปผีผลักซินะ อิห่านนนเป็ดไก่
กูก็กลายเป็นคนร้ายนะซิ เรื่องซิวะ
"เอาไงละ"

หลังจากเด็กชายนั่งคุยกับไอ้เฟร็ดอยู่ซักพัก ระหว่างคุยเขาก็ได้ทำการตกลงกับตัวเองแล้วจะทำอย่างไรต่อไปดี เขาไม่สามารถจะฆ่าคนได้โดยการลอบกัดและคนที่เขาอยากสู้มันก็ไม่ยอมจะสู้เสียด้วย ช่วยไม่ได้...ยังไงก็ต้องเสี่ยงกับวิธีนี้ดูแล้วกันนะ
ร่างสูงลุกขึ้นยืนอย่างมึนๆเล็กน้อย เขายิ้มมุมปากแล้วเอามือไปขยี้ผมอิเฟร็ดก่อนจะบอกมันว่าเดียวจะกลับมา เด็กชายวิ่งตรงไปยังยัยวายทันที่ มือหนาเอื้อมไปคว้าคอตรงหน้ามาล็อคไว้แน่น มีดด้ามวาวถูกดึงมากจับไว้ในมืออย่างแน่นหน้า ปลายแหลมคมจ่อเข้าไปทีคอของอีกฝ่ายอย่างหน้าหวาดเสียว
"ขอโทษนะครับ ช่วยอย่าขยับซักแปปนะ"
ผมก้มลงไปกระซิบกับวายแล้วจึงเงยหน้าขึ้นไปสบตาของไล
ริมฝีปากบางยิ้มให้อย่างมีไมตรีจิต
เขาไม่ได้อยากทำอย่างนี้หรอแต่ถ้าไม่ทำพวกมึงก็ไม่คิดจะทำอะไรเลยซินะ
ก็ได้วะ...ถ้าเป็นคนดีมันจะว่างขนาดนี้ กู...จะเป็นตัวร้ายเอง!!
"ผมรู้นะว่าคุณคงไม่อยากให้วายเป็นอะไรไป งั้นรบกวนขอเวลาแค่ซักครู่ ช่วยมาทำให้มันจบๆไปซะทีเถอะ ถ้าผมแพ้ก็ฆ่าผมซะแล้วเอาเข็มกลัดไป เอาอิเฟร็ดมันไปด้วยแต่ถ้าผมชนะ ผมชนะขอเข็มคุณพร้อมกับ...ชีวิตของคนในอ้อมแขนผมตอนนี้ก็แล้วกันนะครับ"
ผมพูดเสียงเบาราวกระซิบในตอนท้ายแต่เชื่อเถอะว่าคนที่ผมกำลังสทนาด้วยได้ยินอย่างแน่นอน

นัยย์ตาสีเพลิงวาวโลดแต่ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรไม่ว่าจะเศร้า ทุกข์ รึแม้แต่ความลังเลใจที่จะต้องสู้รึฆ่าเพื่อนของตัวเอง

ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีหลายครั้ง เกิดแล้วทำอะไรได้ก็ทำให้มันคุ้มเถอะวะ...
"แต่้ถ้าคุณไม่สู้...ผมก็ต้องขอชีวิตคนคนนี้ำนะครับ"
เสียงนิ่งถูกเอ่ยต่อพร้อมกับการรอค่อยคำตอบ
"อย่าให้ต้อง อุ๊ย...ผีผลักแล้วปลายมีดมันทงทะลุเข้าไปก็แล้วกัน...ผมว่ามันคงไม่ดีแน่"
ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่เด็กชายก็ออกแรงกดมีดไปที่คอของเด็กสาว ด้วยแรงที่ไม่น้อยทำให้เลือดไหลออกมาแบบซิบๆแต่ก็ไม่ไ่ด้มากอะไรมาก

ขอโทษ...นะครับ

ชายหนุ่มเดินไปตามทางค้นหาแหล่งน้ำไปเรื่อยๆอย่างที่ความหวังอยู่ลึกๆในใจ
แน่ล่ะเขาอยากจะอาบน้ำใจจะขาดรอนๆอยู่แล้ว พวกเขาเดินต่อไปเรื่อยจนกระทั่งร่างสูงรู้สึกถึงแรงกระชากจากด้านด้านมือของตนที่รั้งแขนวายเอาไว้ ร่างสูงเบิกตาอย่างตกใจแล้วหันขวับกลับไปมองทันที

"เชี่ย....!!!!" เมื่อหันไปสบตาสีเพลิงของชายหนุ่มก็ทำให้ร่างสูงอดที่จะอุทานออกมาไม่ได้ มันทำอะไรของมันว่ะไอ้เพลิง!!!
ตาคมหรี่ตาลงอย่างใจเย็นทั้งๆที่ใจมันไม่ได้เย็นเลยเสียด้วยซ้ำ เขามองภาพวายที่ขณะนี้กำลังโดนเพื่อนผู้รักผักใช้มัดเงาวับจี้ที่คอ

ชายหนุ่มยื่นนิ่งๆนั่งคิดข้อแลกเปลี่ยนที่ชายตรงหน้าพ่นออกมาให้เขาฟัง..ฆ่าหรอ..สู้หรอ..มึงจะบ้ารึไง!
ร่างสูงมองภาพตรงหน้าอย่างเดือดดาลอยากจะถลาเข้าไปซัดมันสักตูมสองตูมแต่ก็ต้องสงบมันเอาไว้ ไม่เขาจะต้องไม่วู่วาม
เขาจะต้องใจเย็น วายยังอยู่ในอันตราย เขาจะต้องไม่ผลีผลาม
ร่างสูงพึมพำภายในใจตัวเองอย่างร้อนรนก่อนจะคิดค้นหาวิธีบางอย่างที่อาจจะทำให้ทั้งเขาและวายรอดไปได้
แน่ล่ะเขาเพิ่งเสียเลือดกันไปทั้งคู่นี้ ไอ้หมาเชี่ยนั้นมันโหด!


แต่เวลาคิดสำหรับเขานั้นก็มีไม่มากเท่าไหร่นักเมื่อเพลิงใช้ปลายมีดแหลมกดลงไปบนลำคอของวายจนเลือดไหลออกมาซิบๆ
โธ่เว้ย...เป็นไรของมันว่ะ กลับไปปลูกผักไป!
ร่างสูงเบือนหน้าหรีแล้วออกแรงเตะก้อนหินบริเวณนั้นอย่างอารมณ์เสีย พลางหันกลับไปมองร่างทั้งสองร่างนั้นอีกรอบ ให้มันได้อย่างงี้สิ ขีดจำกัดของเผ่าเรากับมันเราก็เสียเปรียบ เลือดก็เสียเปรียบ มุมไหนก็มีแต่เสียกับเสีย โอ้ว ฟั๊ค! ให้มันได้อย่างนี้สิ จะเอาอิเฟร็ดเป็นตัวประกันอิเพลิงมันคงจะไม่สนใจหรอก แม่งปั๊ดวิ่งไปกอดตูมซะเลยนี้

สุดท้ายชายหนุ่มก็ตัดสินใจเดินตรงเข้ามาแต่ก็ไม่ใกล้คน 2 คนนั้นมากเกินไปยังคงรักษาระยะห่างของวิถีมีดอยู่ไม่น้อย

"กูตกลง แล้วมึงแน่ใจได้อย่างไงว่าระหว่างการต่อสู้ของพวกเรา ไอ้เฟร็ดนี้จะไม่ดอดมาลอบฆ่ากูกับวาย"
ร่างสูงพูดแล้วปรายตาไปมองเฟร็ดผู้อยู่ภายในบริเวณด้วยอย่างไม่ไว้วางใจสักเท่าไหร่นัก อะไรกันตอนแรกก็บอกแล้วนะว่าพวกกูไม่อยากสู้ ไม่อยากฆ่าเพื่อน แต่เหตุการณ์แบบนี้มัน..เขาไม่ชอบซะจริงๆ

"ถ้ามึงมั่นใจว่าอิเฟร็ดไม่ลอบมาฆ่าพวกกูมึงก็เข้ามา"

ร่างสูงพูดออกไปอย่างทำใจแล้วมองภาพเพื่อนผู้รักผักที่ตอนนี้ริจะเปลี่ยนไปโกงเสียแล้วอย่างไม่ไว้วางใจ
กูก็ไม่ได้อยากเป็นพระเอกแต่มึงเล่นแบบนี้ ถ้ากูไม่สู้วายก็ตาย ให้ตายเถอะกูต้องเจอแบบนี้กับทุกทีมรึเปล่าว่ะ ร่างสูงนึกในใจขณะที่มือเรียวหยิบจับควานหามีดคู่ใจที่รับรับมา นิ้วเรียวกำมันแน่นด้วยความกังวลระคนไปกับความตั้งใจที่จะช่วยเพื่อนที่อยู่ในมือเพลิง

เด็กสาวมองการโจมตีของตนที่ไม่ค่อยจะได้ผลนิ่งๆ ก่อนจะตั้งสติอีกครั้งเมื่อเจ้าดอลทำท่าจะยิงอีกแล้ว
เธอหยิบมีดขึ้นมา ก่อนจะวิ่งหมายจะแทงดอลจากด้านหลัง ในขณะที่มืออีกข้างก็จับแขนดอลข้างที่มีปืน
จากนั้นเธอก็ออกแรงบิดแขนของดอลให้คันปืนหันเข้าหาตัวดอลภายในเวลาเสี้ยววินาที

"แกนี่มันถึกจริงๆ"

เธอพึมพำ วินาทีนี้มันก็ต้องเสี่ยงหน่อยล่ะ เธอเองไม่อยากอยู่บ้านของคนอื่นนานเหมือนกััน

ผมยิ้มเมื่อคนตรงหน้าตกลงรับข้อเสนอ มันต้องยังงี้ซิ...
"เฟร็ดไม่รู้เรื่องด้วย ผมบอกไปแล้วไงถ้าผมตายให้นายเอาเฟร็ดมันไปด้วย"
เด็กชายกำชับคนตรงหน้าอีกครั้ง ถ้าผมตายมันจะได้จบลงที่ผมเพราะเหตุการณ์นี้ ผมทำคนเดียว
ไม่ได้ร่วมมือกับใครยกเว้นใครซักคนจะฉวยโอกาศจากบาดเจ็บของพวกเราในครั้งนี้ นั้นเป็นอีกเรื่อง
"นายจะโกรธจะแค้นผมยังไงก็ได้นะ ผมไม่ถือหรอกครับ อยากไปอาบน้ำก่อนไหมละ ผมยังไม่ทำอะไรวายหรอกเดียวมันจะไม่สนุกนะ"

ผมพูดออกไป ความจริงก็ไม่ได้อยากให้มันร้ายแรงขนาดนี้หรอกแต่ถ้าผมไม่ยั่วมันให้โกรธเสียก่อนมีหวังตอนสุดท้ายก็เหมือนเดิม มันจะฆ่าผมไม่ลง แล้วก็...จะไม่สนุกนะซิ
ร่างสูงยิ้มให้คนตรงหน้าอีกรอบพร้อมยักไหล่เบาๆ ประมาณว่า พร้อมแล้วใช่ไหมที่จะสู้

ถ้ามันพร้อมกูก็พร้อม...

ผมหันไปมองอิเฟร็ดที่เหมือนจะเสนอให้ขอให้มันช่วยได้
ช่วย..ช่วยยิงมันให้กูที ฮ่าๆ
เด็กชายค่อยๆก้าวถอยหลังไปหาเฟร็ดแบบช้าๆก่อนจะส่งวายไปให้มัน
ถ้าขอให้ช่วยได้ก็ช่วยทีเถอะ
"ผมฝากวายหน่อยแล้วก็ถ้าช่วยได้อย่าให้เธอหยิบปืนมายิงผมก็แล้วกันนะ...อ่า ขอโทษด้วยที่ทำให้คอสุภาพสตรีเป็นรอย ไม่ได้ตั้งใจ"
ประโยคหลังผมพูดกับวายพร้อมก้มหัวเชิงขอโทษนิดหน่อยแล้วจึงหันไปเผชิญหน้ากับเพื่อนชายที่กำลังรออยู่

"ถ้างั้นก็เริ่มเลยเนอะ"
ผมยิ้มให้ไลเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหน้าตาถูกแทนที่ด้วยหน้านิ่งๆเหมือนเดิม มีเพียงนัยย์ตาเท่านั้นที่จะสื่อออกมาได้ว่าตอนนี้เจ้าของมันกำลังคิดอะไรอยู่ นั้นซินะ...เขากำลังคิดอะไร

ร่างสูงขยับตัวบิดขี้เกียจก่อนจะตั้งท่าสู้แล้วพุ่งตัวไปหาคนข้างหน้าด้วยความเร็วเท่าที่เขาจะวิ่งได้ มือหนากระชับมีดในมือไว้แน่น
มีดเล่มบางถูกส่งเข้าไปหน้าใบหน้าของคนตรงหน้า เขาตวัดมันเข้าไปที่แก้มก่อนจะยกขาเตะเข้าไปที่ซี่โครงของมันอย่างจัง...หวังว่าจะโดนบ้างนะ

ร่างสูงมองอีกฝ่ายพุ่งตัวเข้าหาก่อนจะกระตุกยิ้มนิดๆก่อนจะเบี่ยงตัวหลบใบมีดคมที่แหวกอากาศมาอย่างหน้าหวาดเสียว แต่กระนั้นกก็เถอะถึงจะหลบมีดนั้นได้แต่ก็ใครจะคาดคิดว่าตีนมันจะจรดลงกลางลำตัวของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง แต่ด้วยความสูงและน้ำหนักที่ดูท่าจะได้เปรียบอยู่บ้างทำให้เขาแค่เซบ้างเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจถอยห่างรักษาระยะเอาไว้

"อู้ยยยย เจ็บจัง"

ชายหนุ่มนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดบริเวณซี่โครง ก่อนจะทรงตัวกับมาเป็นปกติดังเดิมอีกครั้ง
เขามองไอ้คนรักผักเสี้ยนว่างงานตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าก่อนจะเกร็งปลายเท้านิดๆแล้วดีดตัวพุ่งเข้าไปทันที เมื่อใกล้ถึง ณ จุดที่พระเพลิงยืนอยู่ก็กำหมัดเหวี่ยงเข้าที่กรามของพระเพลิงทันทีแล้วหวดเข้าที่แขนของพระเพลิงเพื่อหวังให้มีดที่อยู่ในมือนั้นล่วงหล่นลงมา